Понедельник, 20 мая

Именины: Venta, Salvis, Selva

Латвийские общественные СМИ
В Риге +13 °C, Ю ветер, 2 м/с

Юлія Каляда

Незалежная беларуская журналістка

Незалежная беларуская журналістка, пісьменніца, літаратурная рэдактарка, карэктарка, перакладчыца. Ведае беларускую, рускую, англійскую, украінскую, польскую мовы, вывучае латышскую. Па адукацыі філолаг, родам з Беларусі, цяпер жыве ў Латвіі. Аўтар дзвюх паэтычных кніг на беларускай мове. Публікуецца з 2000 года. Сфера інтарэсаў: падзеі ў Беларусі, жыццё беларускай дыяспары ў Латвіі. Асобную ўвагу звяртае на захаванне беларускай мовы і нацыянальнай культуры. Улюбёны горад і другі дом — Тукумс.

Независимая белорусская журналистка, писательница, литературная редакторка, корректорка, переводчица. Владеет белорусским, русским, английским, украинским, польским языками, изучает латышский. По образованию филолог, родом из Беларуси, теперь живет в Латвии. Автор двух поэтических книг на белорусском языке. Выступает с публикациями с 2000 года. Сфера интересов: события в Беларуси, жизнь белорусской диаспоры в Латвии. Особое внимание уделяет сохранению белорусского языка и национальной культуры. Любимый город и второй дом — Тукумс.

Просмотреть статьи автора на: Английском Латышском Русском

Публикации автора
«Чернобыль взорвал мои мозги. Я стал думать». Помнят ли белорусы о Чернобыльской катастрофе?
«Чернобыль взорвал мои мозги. Я стал думать». Помнят ли белорусы о Чернобыльской катастрофе?
В 1986 году я была еще совсем маленьким ребенком. В тот день, 26 апреля, в Минске был прекрасный солнечный день, и я с сестрой и братом гуляла во дворе нашего дома. Я была одета совсем по-летнему — в легкое платьице без рукавов. А потом пошел дождь. Он был теплый и приятный, как часто бывает весной или летом, и от него даже не хотелось прятаться. Было такое в вашем детстве когда хотелось специально шлепать по лужам, поднимая сильные брызги, и играть в игру, кто кого больше обольет? Наверняка было.
«Чарнобыль узарваў мае мазгі. Я пачаў думаць». Ці памятаюць беларусы пра Чарнобыльскую катастрофу?
«Чарнобыль узарваў мае мазгі. Я пачаў думаць». Ці памятаюць беларусы пра Чарнобыльскую катастрофу?
У 1986 годзе я была яшчэ зусім маленькім дзіцем. У той дзень, 26 красавіка, у Мінску быў цудоўны сонечны дзень, і я з сястрой і братам гуляла ў двары нашага дома. Я была апранута зусім па-летняму — у лёгкую сукенку без рукавоў. А потым пайшоў дождж. Ён быў цёплы і прыемны, як часта бывае ўвесну ці ўлетку, і ад яго нават не хацелася хавацца. Было такое ў вашым дзяцінстве, калі хацелася спецыяльна пляскаць па лужынах, паднімаючы моцныя пырскі, і гуляць у гульню, хто каго больш абліе? Напэўна, было.
«И на Марсе будут яблони цвести». Как белоруска полетела в космос и что из этого вышло
«И на Марсе будут яблони цвести». Как белоруска полетела в космос и что из этого вышло
В моей родной Беларуси 12 апреля отмечают Всемирный день авиации и космонавтики. А еще совсем недавно произошло эпохальное событие — моя страна стала... космической державой! История, если разобраться подробнее, из тех, о которых в моем народе говорят — и смех и грех. Чем жестче в стране диктатура — тем туже она «закручивает гайки» и тем выше, и выше, и выше стремит ее пропаганда полет своих птиц. Или жриц. Или рабынь?
«І на Марсе будуць яблыні квітнець». Як беларуска паляцела ў космас і што з гэтага выйшла
«І на Марсе будуць яблыні квітнець». Як беларуска паляцела ў космас і што з гэтага выйшла
У маёй роднай Беларусі 12 красавіка адзначаюць Сусветны дзень авіяцыі і касманаўтыкі. А яшчэ зусім нядаўна адбылася эпахальная падзея — мая краіна стала... касмічнай дзяржавай! Гісторыя, калі разабрацца падрабязней, з тых, пра якіх у маім народзе гавораць — і смех і грэх. Чым больш жорсткая ў краіне дыктатура — тым больш туга яна «закручвае гайкі» і тым вышэй, і вышэй, і вышэй імкне яе прапаганда палёт сваіх птушак. Або жрыц. Ці рабыняў?
«Кому война, а кому — мать родна». Почему я не верю в русского православного бога
«Кому война, а кому — мать родна». Почему я не верю в русского православного бога
Когда я, белорусская беженка, только-только приехала в Латвию и начала знакомиться с местными культурой, традициями и праздниками, моя подруга-латышка заметила: «Интересно, украинцы ходят в церковь, чаще в православную, и они действительно верующие. А вот белорусы как-то далеки от канонов и обрядности. И тебе это не близко, так?» Так.
«Каму вайна, а каму — родная маці». Чаму я не веру ў рускага праваслаўнага бога
«Каму вайна, а каму — родная маці». Чаму я не веру ў рускага праваслаўнага бога
Калі я, беларуская бежанка, толькі-толькі прыехала ў Латвію і пачала знаёміцца з мясцовымі культурай, традыцыямі і святамі, мая сяброўка-латышка заўважыла: «Цікава, украінцы ходзяць у царкву, часцей у праваслаўную, і яны сапраўды вернікі. А вось беларусы неяк далёкія ад канонаў і абраднасці. І табе гэта не блізка, так?». Так.
Што такое Дзень Волі, і пра што марыць беларуская ўцякачка ў Латвіі
Што такое Дзень Волі, і пра што марыць беларуская ўцякачка ў Латвіі
25 сакавіка споўніцца 106 гадоў з таго дня, як была абвешчана Беларуская Народная Рэспубліка. Гэтую дату беларусы, якіх рассеяла па ўсім свеце пасля рэвалюцыі 2020 года, адзначаюць як свята. Але, шчыра кажучы, асабіста для мяне гэты дзень — зусім не падстава для радасці. Для мяне БНР — нерэалізаваная мара беларусаў аб сваёй дэмакратычнай краіне, прыгожая, але бездапаможная, нібы птушка без крылаў.
Что такое Дзень Волі, и о чём мечтает белорусская беженка в Латвии
Что такое Дзень Волі, и о чём мечтает белорусская беженка в Латвии
25 марта исполнится 106 лет с того дня, как была объявлена Белорусская Народная Республика. Эту дату белорусы, которых рассеяло по всему миру после революции 2020 года, отмечают как праздник. Но, честно говоря, лично для меня этот день — вовсе не повод для радости. Для меня БНР — нереализованная мечта белорусов о своей демократической стране, красивая, но беспомощная, словно птица без крыльев.
«Ненавижу эту патриархальную неискренность», или Ее звали Лиза: беженки о борьбе за свои права
«Ненавижу эту патриархальную неискренность», или Ее звали Лиза: беженки о борьбе за свои права
На прошлой неделе меня, белорусскую беженку, живущую в Латвии, потрясла трагедия, случившаяся в Варшаве с моей землячкой, 25-летней Лизой. Она была жестоко изнасилована в центре города 23-летним местным жителем. К сожалению, ее не удалось спасти, она умерла в больнице спустя несколько дней. Мужчина задержан. Следя за развитием событий, сопереживая родным и близким девушки, я даже не заметила, как в Латвию пришла весна. А увидев на календаре приближающуюся дату 8 марта, в моей родной Беларуси официально праздничную, поняла, что совершенно не думаю об этом дне. Хотя с детства меня воспитывали в патриархальной, и более того — советской — культуре.
«Ненавіджу гэтую патрыярхальную няшчырасць», або Яе звалі Ліза: ўцякачкі пра барацьбу за свае правы
«Ненавіджу гэтую патрыярхальную няшчырасць», або Яе звалі Ліза: ўцякачкі пра барацьбу за свае правы
На мінулым тыдні мяне, беларускую ўцякачку, якая жыве ў Латвіі, уразіла трагедыя, якая здарылася ў Варшаве з маёй зямлячкай, 25-гадовай Лізай. Яна была жорстка згвалтаваная ў цэнтры горада 23-гадовым мясцовым жыхаром. На жаль, яе не ўдалося выратаваць, яна памерла ў бальніцы праз некалькі дзён. Мужчыну затрымалі. Сочачы за развіццём падзей, суперажываючы родным і блізкім дзяўчыны, я нават не заўважыла, як у Латвію прыйшла вясна. А убачыўшы на календары надыходзячую дату 8 сакавіка, у маёй роднай Беларусі афіцыйна святочную, зразумела, што зусім не думаю пра гэты дзень. Хоць з дзяцінства мяне выхоўвалі ў патрыярхальнай, і больш за тое — савецкай — культуры.
Два года войны. Беженцы из Украины и Беларуси (вместе) строят новую жизнь в Риге
Два года войны. Беженцы из Украины и Беларуси (вместе) строят новую жизнь в Риге
Я очень хорошо помню 24 февраля 2022 года: я журналист и нахожусь в новостной повестке. Мы с коллегами из Украины участвовали в Риге в одном из семинаров. И когда прозвучало «началась полномасштабная война» — на какой-то момент в нашем просторном людном зале наступила звенящая тишина. Очень чётко в моей голове разделилось время тогда на «до» и «после».
Два гады вайны. Уцекачы з Украіны і Беларусі (разам) будуюць новае жыццё ў Рызе
Два гады вайны. Уцекачы з Украіны і Беларусі (разам) будуюць новае жыццё ў Рызе
Я вельмі добра памятаю 24 лютага 2022 года: я журналіст і знаходжуся ў навінавай павестцы. Мы з калегамі з Украіны ўдзельнічалі ў Рызе ў адным з семінараў. І калі прагучала «пачалася поўнамаштабная вайна» — на нейкі момант у нашай прасторнай люднай зале наступіла звонкая цішыня. Вельмі выразна ў маёй галаве падзяліўся час тады на «да» і «пасля».
Котики-«экстремисты» и железная хватка РФ. Чего боятся беженцы из Беларуси в Латвии
Котики-«экстремисты» и железная хватка РФ. Чего боятся беженцы из Беларуси в Латвии
Совсем недавно в Риге открылась выставка «25 шагов к Свободе» белорусской художницы. Возможно, кто-то из вас, дорогие читатели, побывал там или еще только собирается — милости просим, открыто до 26 февраля. И — надо же! — буквально тогда же выяснилось, что мерч с «Котиками Свободы» и страница в Инстаграме были признаны в Беларуси «экстремистскими материалами».
Коцікі-«экстрэмісты» і «жалезная хватка» РФ. Чаго баяцца ўцекачы з Беларусі ў Латвіі
Коцікі-«экстрэмісты» і «жалезная хватка» РФ. Чаго баяцца ўцекачы з Беларусі ў Латвіі
Зусім нядаўна ў Рызе адкрылася выстава «25 крокаў да Свабоды» беларускай мастачкі. Магчыма, нехта з вас, дарагія чытачы, пабываў там ці яшчэ толькі збіраецца — ласкава запрашаем, адкрыта да 26 лютага. І — трэба ж! — літаральна тады ж высветлілася, што мерч з «Коцікамі Свабоды» і старонка ў Інстаграме былі прызнаныя ў Беларусі «экстрэмісцкімі матэрыяламі».
Котики художницы из Беларуси сделают в Риге «25 шагов к Свободе»
Котики художницы из Беларуси сделают в Риге «25 шагов к Свободе»
Холодным зимним вечером я зашла погреться в кафе в Тихом центре Риги. До интервью с моей героиней оставалось еще полчаса. Она, как и я, беженка, только я о Беларуси пишу тексты, а Ольга Якубовская — картины. Мы обе не интересовались политикой, а просто хотели заниматься творчеством. А потом настал 2020 год.
Коцікі мастачкі з Беларусі зробяць у Рызе «25 крокаў да Свабоды»
Коцікі мастачкі з Беларусі зробяць у Рызе «25 крокаў да Свабоды»
Халодным зімовым вечарам я зайшла пагрэцца ў кавярню ў Ціхім цэнтры Рыгі. Да інтэрв’ю з маёй гераіняй заставалася яшчэ паўгадзіны. Яна, як і я, уцякачка, толькі я пра Беларусь пішу тэксты, а Вольга Якубоўская — карціны. Мы абедзве не цікавіліся палітыкай, а проста хацелі займацца творчасцю. А потым надышоў 2020 год.
Почему жители Беларуси и Латвии ближе, чем кажется 
Почему жители Беларуси и Латвии ближе, чем кажется 
Я уже писала о том, что, приехав в Латвию, практически сразу заметила сходство национальных характеров белорусов и латышей. И я не устану это повторять, поскольку наша историческая общность многогранна и абсолютно очевидна, а говорят об этом мало. Наши народы — весьма самобытны, и одним только географическим соседством вряд ли можно это объяснить. Однако долгие десятилетия, если не столетия, нам пытались внушить идею триединства, якобы белорусы и украинцы «младшие братья» русского «старшего брата», что вот это и есть единственная истинная этническая и культурная общность.
Чаму жыхары Беларусі і Латвіі бліжэй, чым падаецца
Чаму жыхары Беларусі і Латвіі бліжэй, чым падаецца
Я ўжо пісала пра тое, што, прыехаўшы ў Латвію, практычна адразу заўважыла падабенства нацыянальных характараў беларусаў і латышоў. І я не стамлюся гэта паўтараць, паколькі нашая гістарычная агульнасць шматгранная і абсалютна відавочная, а кажуць пра гэта мала. Нашы народы — вельмі самабытныя, і адным толькі геаграфічным суседствам наўрад ці можна гэта растлумачыць. Аднак доўгія дзесяцігоддзі, калі не стагоддзі, нам спрабавалі ўнушыць ідэю трыадзінства, нібыта беларусы і ўкраінцы «малодшыя браты» рускага «старэйшага брата», што вось гэта і ёсць адзіная сапраўдная этнічная і культурная супольнасць.
Латвія, размаўляй са мной на сваёй мове. Як уцекачы сустракаюць Раство ў сваім новым доме
Латвія, размаўляй са мной на сваёй мове. Як уцекачы сустракаюць Раство ў сваім новым доме
Напярэдадні Калядаў і Новага года я, як і многія, падводжу вынікі 2023-га і мару пра 2024-ты. І ўва мне ўзнімаецца пачуццё вялікай падзякі і да Латвіі, і да яе жыхароў, якія праявілі дабрыню, разуменне і дапамаглі мноству бежанцаў — спачатку, пасля рэвалюцыі 2020 года, з Беларусі, а затым, з 24 лютага 2022 года — з Украіны. І ўсім у маленькай гасціннай Латвіі хапіла месца і магчымасцей для спакойнага жыцця. А яшчэ — ведаеце што? — хочацца сказаць вялікі дзякуй вам, мае чытачы. Вы — мой сапраўдны скарб. Дзеля вас я ўсё гэта пішу.
Латвия, говори со мной на своем языке. Как беженцы встречают Рождество в своем новом доме
Латвия, говори со мной на своем языке. Как беженцы встречают Рождество в своем новом доме
Накануне Рождества и в преддверии Нового года я, как и многие, подвожу итоги 2023-го и мечтаю о 2024-м. И во мне поднимается чувство огромной благодарности и к Латвии, и к ее жителям, которые проявили доброту, понимание и помогли множеству беженцев — вначале, после революции 2020 года, из Беларуси, а затем, с 24 февраля 2022 года — из Украины. И всем в маленькой гостеприимной Латвии хватило места и возможностей для спокойной жизни. А еще — знаете что? — хочется сказать большое спасибо вам, мои читатели. Вы — мое настоящее сокровище. Ради вас я всё это пишу.
Беларусы прайгралі… ці не? Думкі бежанца незадоўга да Раства
Беларусы прайгралі… ці не? Думкі бежанца незадоўга да Раства
Нам падавалася, што пасля распаду Савецкага Саюза скончылася і ўсё, што было з ім звязана. Засталіся ў мінулым і беднасць, і ўраўнілаўка, і хада строем, і вялікі магутны адзіны савецкі чалавек, і мова, на якой ён павінен гаварыць, і рэпрэсіі за іншадумства. А ў савецкую ідэалогію і так быццам бы ніхто і ніколі сур’ёзна не верыў. Аднак ідэя камунізму-сацыялізму савецкага разліву аказалася надзвычай жывучая.
Белорусы проиграли… или нет? Мысли беженца незадолго до Рождества
Белорусы проиграли… или нет? Мысли беженца незадолго до Рождества
Нам казалось, что после распада Советского Союза закончилось и всё, что было с ним связано. Остались в прошлом и бедность, и уравниловка, и ходьба строем, и великий могучий единый советский человек и язык, на котором он должен говорить, и репрессии за инакомыслие. А в советскую идеологию и так вроде бы никто и никогда всерьез не верил. Однако идея коммунизма-социализма советского розлива оказалась чрезвычайно живуча.
«На воротах серп и молот, а в хате смерть и голод». Почему мне важно помнить Голодомор
«На воротах серп и молот, а в хате смерть и голод». Почему мне важно помнить Голодомор
Каждую четвертую субботу ноября (в этому году 25 ноября) в Украине объявляется День памяти жертв Голодомора 1932−1933 гг., в результате которого погибли около 4,5 млн человек. Всего в СССР в тот период голод унес жизни около 7 млн человек, пишут о большом числе жертв в Казахстане и России. В 2008 году Сейм Латвии принял декларацию о советских репрессиях в отношении украинского народа. Голодомор в Украине признали геноцидом уже три десятка стран. 25 ноября 2023 года — это уже 640-й день полномасштабного вторжения России в Украину. Почему лично мне — простому белорусскому обывателю, по воле судьбы нашедшему второй дом в Латвии, так важны и так нужны эти цифры?
«На варотах серп і молат, а ў хаце смерць і голад». Чаму мне важна памятаць пра Галадамор
«На варотах серп і молат, а ў хаце смерць і голад». Чаму мне важна памятаць пра Галадамор
Кожную чацвёртую суботу лістапада (сёлета 25 лістапада) ва Украіне абвяшчаецца Дзень памяці ахвяр Галадамору 1932–1933 гг., у выніку якога загінулі каля 4,5 млн чалавек. Усяго ў СССР у той перыяд голад забраў жыцці каля 7 млн чалавек, пішуць пра вялікую колькасць ахвяр у Казахстане і Расіі. У 2008 годзе Сейм Латвіі прыняў дэкларацыю пра савецкія рэпрэсіі ў дачыненні да ўкраінскага народа. Галадамор ва Украіне прызналі генацыдам ужо тры дзясяткі краін. 25 лістапада 2023 года — гэта ўжо 640-вы дзень поўнамаштабнага ўварвання Расіі ва Украіну. Чаму асабіста мне — простаму беларускаму шарагоўцу, які па волі лёсу знайшоў другі дом у Латвіі, так важныя і так патрэбныя гэтыя лічбы?
Историческая память в Беларуси и Латвии — помнить нельзя забыть?  
Историческая память в Беларуси и Латвии — помнить нельзя забыть?  
Ноябрь — особенное время для Латвии. 10 ноября отмечается день Мартыня, 11-го — День Лачплесиса, а 18-го — День провозглашения независимости Латвийской Республики. В прошлому году я впервые побывала на факельном шествии в Риге и была поражена солидарностью местных жителей. Казалось, будто вся Латвия вышла в тот вечер в центр города. Мне, беженцу, человеку не местному, волей-неволей оставалось быть просто сторонним наблюдателем. И думать о том, а какие же есть памятные даты в эти тёмные осенние дни у моего, белорусского народа. Чем я могу гордиться, а от чего, наоборот — печалиться? Честно говоря — поводов для грусти у белорусов оказывается больше.
Гістарычная памяць у Беларусі і Латвіі — памятаць нельга забыць?
Гістарычная памяць у Беларусі і Латвіі — памятаць нельга забыць?
Лістапад — асаблівы час для Латвіі. 10 лістапада адзначаецца дзень Мартыня, 11-га — Дзень Лачплесіса, а 18-га — Дзень абвяшчэння незалежнасці Латвійскай Рэспублікі. Летась я ўпершыню пабывала на факельным шэсці ў Рызе і была ўражана салідарнасцю мясцовых жыхароў. Здавалася, нібы ўся Латвія выйшла ў той вечар у цэнтр горада. Мне, уцекачу, чалавеку не мясцоваму, воляй-няволяй заставалася быць проста староннім назіральнікам. І думаць пра тое, а якія ж ёсць памятныя даты ў гэтыя цёмныя восеньскія дні ў майго, беларускага народа. Чым я магу ганарыцца, а ад чаго, наадварот — засмучацца? Шчыра кажучы — падстаў для суму ў беларусаў аказваецца больш.
Языки, говорящие в моей голове. Как живут билингвы в Латвии
Языки, говорящие в моей голове. Как живут билингвы в Латвии
Я — билингв. Так называют людей, которые думают на нескольких языках, хорошо ими владеют и постоянно их используют. Есть люди, у которых и родных языков два или три, и в современном мире в этом нет ничего удивительного. В Латвии достаточно много билингвов — так сложилось исторически. Мне стало интересно пообщаться с молодыми людьми, живущими здесь, узнать подробнее о феномене, который изучает когнитивная лингвистика. Как язык влияет на сознание человека? Читая новостную ленту каждый день, я убеждаюсь, что это невероятно важный вопрос для Латвии.
Мовы, якія гавораць у маёй галаве. Як жывуць білінгвы ў Латвіі
Мовы, якія гавораць у маёй галаве. Як жывуць білінгвы ў Латвіі
Я — білінгв. Так называюць людзей, якія думаюць на некалькіх мовах, добра імі валодаюць і ўвесь час іх выкарыстоўваюць. Ёсць людзі, у якіх і родных моў дзве ці тры, і ў сучасным свеце ў гэтым няма нічога дзіўнага. У Латвіі дастаткова шмат білінгваў — так склалася гістарычна. Мне стала цікава пагутарыць з маладымі людзьмі, якія жывуць тут, даведацца падрабязней пра феномен, які вывучае кагнітыўная лінгвістыка. Як мова ўплывае на свядомасць чалавека? Чытаючы стужку навінаў штодзень, я пераконваюся, што гэта неверагодна важнае пытанне для Латвіі.
«Мы возродим нацию и вернем ее на родину». Уроки истории белорусам от народа Израиля
«Мы возродим нацию и вернем ее на родину». Уроки истории белорусам от народа Израиля
На многострадальный еврейский народ обрушилась новая война. Уже несколько дней я много вспоминаю Витебск — один из последних городов, в котором я побывала в моей стране перед бегством навсегда в Латвию. Витебская художественная школа дала миру Хаима Сутина, Юделя Пэна, Марка Шагала... В тот день на одной из витебских улочек в центре я ненароком разговорилась с местным жителем. Элегантно одетый пожилой синьор с тростью вспоминал, каким был город во времена его юности.
«Мы адродзім нацыю і вернем яе на радзіму». Урокі гісторыі беларусам ад народа Ізраіля
«Мы адродзім нацыю і вернем яе на радзіму». Урокі гісторыі беларусам ад народа Ізраіля
На шматпакутны яўрэйскі народ абрынулася новая вайна. Ужо некалькі дзён я шмат успамінаю Віцебск — адзін з апошніх гарадоў, у якім я пабывала ў маёй краіне перад уцёкамі назаўжды ў Латвію. Віцебская мастацкая школа дала свету Хаіма Суціна, Юдэля Пэна, Марка Шагала... У той дзень на адной з віцебскіх вулак у цэнтры я незнарок разгаварылася з мясцовым жыхаром. Па-элеганцку апрануты пажылы сіньёр з кійком успамінаў, якім быў горад у часы яго юнацтва.
Белорусские места в Риге. Как беженцы вспоминают историю своего народа
Белорусские места в Риге. Как беженцы вспоминают историю своего народа
В центре каждого без исключения населенного пункта в Беларуси — в столице, областном или районном центре или даже в деревне — обязательно есть улицы Советская, Ленина, Социалистическая, Коммунистическая. Как правило, с памятником Ленину, а иногда и Дзержинскому. Да, всё это до сих пор существует в нашей стране. И не просто существует — процветает. Почему? Ответ прост и сложен одновременно.
Беларускія мясціны ў Рызе. Як уцекачы згадваюць гісторыю свайго народа
Беларускія мясціны ў Рызе. Як уцекачы згадваюць гісторыю свайго народа
У цэнтры кожнага без выключэння населенага пункта ў Беларусі — у сталіцы, абласным або раённым цэнтры ці нават у вёсцы — абавязкова ёсць вуліцы Савецкая, Леніна, Сацыялістычная, Камуністычная. Як правіла, з помнікам Леніну, а часам і Дзяржынскаму. Так, усё гэта да гэтага часу існуе ў нашай краіне. І не проста існуе — квітнее. Чаму? Адказ просты і складаны адначасова.
Последние новости

Еще

Самое важное
Популярные

Еще